In een klein huisje beneden langs de Maasdijk woonde twee bejaarde geliefden, al sinds de schooltijd zijn ze verliefd op elkaar. Natuurlijk, er werd best wel eens gekibbeld, maar dan ging het toch vaak maar om kleine simpele dingen. Al meer dan 55 jaar waren ze samen een gelukkig paar. Iedere morgen ging de man al wandelend naar de bakker om de hoek, “halfje bruin graag bakker” zei de man, en “wat is het een boos weer, vind je niet bakker.” “Ja, de winter staat voor de deur meneer Jonker.” Daarna liep hij nog even door naar de poelier voor heerlijke verse eitjes. Ja iedere morgen kookte de man twee zachte eitjes voor hun beiden. Veel geld hadden ze niet maar de man had een eigen klein moestuintje, en daar konden ze het samen prima van doen. Met de winter op komst werden de avonden koud en kil, dus kropen ze tegen de avond dicht tegen elkaar aan pal voor de warme houtkachel. “Heerlijk, wat hebben het toch goed Riekje”, “zeker manlief.” Samen genieten ze van een heerlijk stukje appelgebak zo vers uit het kleine oventje, ondertussen gooit Arie nog maar een stuk hout in de houtkachel.
Stil zaten ze zo samen voor zich uit te staren, op de achtergrond tikte het klokje vredig en sloeg elf slagen. Een vaal schemerlicht van de buitenlantaarn scheen door de kleine kamer, moeder trok de gordijnen verder dicht, zullen we zo maar gaan slapen schat zei ze, ja laten we dat maar doen. Moeder legde haar breiwerkje weg, en blies het vlammetje van het petroleum-stelletje uit. Zachtjes sprak ze, “welterusten schat”, “welterusten Riekje van me”, en hij gaf zijn geliefde een dikke pakkerd, trust.
Voor zichzelf zorgen ging ook langzaam slechter en slechter
Een klein straatje om
Toch ging het niet helemaal meer goed met de oude man, soms bleef hij wat langer weg, en maakte de vrouw zich wel een beetje zorgen. Soms wist hij niet wat ie nou nog precies moest vragen bij de bakker, maar van een briefje wilde hij niets weten. Voor zichzelf zorgen ging ook langzaam slechter en slechter. Dus iedere morgen hielp de vrouw haar man met wassen en aankleden, met rode ogen keek hij dan zijn vrouw aan, ja hij schaamde zich er zelfs een beetje voor. Dit hoort toch niet dacht hij bij zichzelf. Soms ging hij stilletjes de deur uit en liep dan verdrietig door de straten van zijn dorp zachtjes in zichzelf te praten. Leunend op zijn kromme stok wist hij soms niet precies meer welke richting hij uit moest. De huisarts had al door laten schemeren dan dit zo niet langer meer kon, en het misschien maar het beste was dat Arie opgenomen moest worden. Tot op een dag ze beiden alle moed bij elkaar hadden verzameld, samen op weg naar het verzorgingstehuis.
Goedemorgen meneer en mevrouw, en welkom meneer Jonker.
“Zoals u ziet het is een prachtige ruime kamer, en als het u past dan kan uw man direct hier een plaatsje krijgen.” “Maar”…stamelde de mevrouw, “hoe bedoelt u? Alleen uw man..” De vrouw begon te huilen, “maar we kunnen niet zonder elkaar, we houden ook zoveel van elkaar.” “Nee, mevrouw helaas dat kan niet, uw situatie is niet urgent, en beste mevrouw zo erg is dit toch niet, uw man blijft dichtbij u wonen en u kunt hem altijd komen bezoeken.”
De man knikte stilletjes naar zijn geliefde, het is maar beter zo, een andere keus was er niet. Met veel pijn en verdriet verliet de vrouw haar man, nog even liep ze terug en gaf haar man een dikke kus op zijn wang.
“Niet huilen” zei Arie sussend tegen zijn eigen lieve Riekje. Vanaf die dag wandelde de vrouw met haar rollator dagelijks richting het verzorgingshuis, een taxi nemen ging niet want dat kostte te veel centen.
Pure liefde
“Kijk eens schat, ik heb een mooi bosje verse dahlia’s voor je meegenomen, en een lekker vers visje.” “Oh wat lief, die heb je zeker uit onze eigen tuin gesneden, sprak de oude man.” Plots begon hij zachtjes te snikken. “Kom nou lieverd van me, nou niet huilen, laten we samen er een paar uurtjes van genieten, zolang het nog kan.” Hij pakte zijn grote rode snotlap uit zijn broekzak, veegde zijn tranen af, en zei: ‘lieverd zal ik lekkere verse thee voor je zetten.”
Samen zitten ze stil dicht tegen elkaar aan, twee oude gerimpelde handen houden elkaar stevig vast. Uren die maar langzaam voorbij gaan, de vrouw had maar één wens, en dat was om hier ‘samen’ hun laatste jaartjes te kunnen slijten. Zachtjes fluisterde ze: “lieve schat als je gaat dan ga ik direct met je mee, ik zal altijd van je blijven houden lieve schat zolang je hier ook moet zitten.”
“Ja mijn schat iedere dag kom ik even bij je langs zolang ik kan. Totdat we samen gaan naar onze lieve heer.”
Zachtjes trok ze de deur achter zich dicht, stilletjes wandelde ze richting uitgang, nog eenmaal keek ze om, het doet pijn. Langzaam vloeide er traan over haar wang. Buiten zwaaide ze nog eenmaal naar boven, de oude man zwaaide terug met de zakdoek in zijn hand, snotterend van verdriet zakte hij zachtjes terug in zijn stoel.
De volgende morgen werd er zachtjes op de deur geklopt…
Maar ook deze lieve oude man, wordt de bewaarder van de tijd, een tijd die nooit slijt!
Geef een reactie