Ik ben 60 en kan het haast niet geloven. Totdat ik in de spiegel kijk. Ja, dat is altijd wel even een momentje. Onzekerheid loopt al mijn hele leven met mij mee. Dit geldt voor veel mensen waarschijnlijk. Ik had alleen gehoopt dat dit met de jaren wat zou slijten. Er komen alleen maar andere onzekerheden bij. Vooral in deze tijd waarin niets meer zeker is. Voor 50-plussers extra moeilijk want die zijn met veel zekerheden groot gebracht, zoals pensioen, vast werk, AOW enz.
Na 45 jaar werken zit ik nu zonder baan. Ik heb het aangedurfd om uit mijn comfortzone te stappen en het avontuur aan te gaan. Aanvankelijk doodeng, maar langzamerhand ben ik deze fase als een zegen gaan beschouwen. Ik moet nog zeven jaar tot aan mijn 67ste. Wat ga ik doen? Ik ben in ieder geval niet bij de pakken neer gaan zitten en gelijk aan het werk gegaan als vrijwilliger bij een net opgerichte krant en bij een stichting voor beeldende kunst als PR-medewerker. Tegelijkertijd liep het outplacementtraject maar daar is geen baan uitgekomen. Dat had ik ook niet verwacht. Ik merkte dat ik daar niet heel erg teleurgesteld over was, eerder opgelucht. Ik kon in ieder geval weer langer van mijn net verworven vrijheid genieten. Want genieten is het zo’n ontdekkingsreis. Doen waar je zin in hebt, wat je leuk vindt, waar je gelukkig van wordt en waar je bergen energie van krijgt. Dat wil ik nog wel even vasthouden dat gevoel. Mijn hersenen aan het werk gezet door een studie op te pakken. Toch wringt er iets. Ik wil/moet wel geld verdienen. Bijdragen aan het gezinsinkomen. Liever niet al te lang in een uitkering terecht komen. Ik ben op de goede weg en ik wil mezelf de tijd gunnen de juiste stappen te nemen. Ik heb daarvoor een coach in de hand genomen die mij op deze tocht gaat begeleiden. Dat voelt goed. Zo blijf je on track en je coach begrijpt als geen ander welke fases je doorloopt.
Herken je dat? Dat je ineens uit je comfortzone stapt, voor de leeuwen wordt gegooid en je de klussen gewoon gaat klaren? Het lukt me nog ook. Dat geeft veel energie en zelfvertrouwen en ook inspiratie en kracht om met mezelf aan de slag te gaan.
Toch slaat zo nu en dan die onzekerheid weer toe. Het ene moment vol inspiratie, het andere moment zakt het als een plumpudding in elkaar. Want zit er nog iemand te wachten op mijn ideeën? Waarom zou ik nog moeite doen op mijn leeftijd? Gaat toch op de bank zitten met je breiwerk. Dan is het tijd om mezelf weer tot de orde te roepen. Ik tel nog wel degelijk mee! Ik heb een fijn gezin, een druk sociaal leven, studeer journalistiek, volg talloze webinars en seminars, cursussen en workshops. Mijn werk ben ik dan wel kwijt, maar ik voel me meer dan ooit springlevend. Die betaalde banen lukken weliswaar niet, maar ik moet er eerlijk gezegd op dit moment ook niet denken om in een flutbaantje terecht te komen. Ik wil alleen nog maar doen wat ik leuk vind. Ik heb dat namelijk verdiend.
Veel 50-plussers zullen met deze gevoelens rondlopen. Daarom ben ik op het idee gekomen het 50PlusCafé op te richten. Een virtuele plek waar 50-plussers elkaar kunnen ontmoeten en ervaringen en verhalen kunnen delen. Ik ben benieuwd wat jij meemaakt. Het zou doodzonde zijn wanneer jouw persoonlijke verhaal verloren gaat. Deel je kennis, ervaring en levenswijsheid. Delen is helen. Het 50Pluscafé biedt hiervoor een prachtig podium. Het kan gaan over (geen) werk, reizen, mode, relaties, gezondheid, vriendschap, familie, boeken, films, eten en drinken, kunst, hobby’s enz. Het maakt niet uit. Ik wil het allemaal weten. Op deze manier kunnen we laten zien waar de 50-plusser blij van wordt of waar hij zich juist druk overmaakt en ook waar hij behoefte aan heeft. Zo leren we de ware 50-plusser kennen en komen we van dat negatieve imago af. Dat is het doel waarnaar wij streven. Meld je aan als blogger
Marja Greve
Geef een reactie