Kort geleden overleed een zeer goede vriendin van mij en dat heeft er bij mij behoorlijk ingehakt. Ze is slechts 54 geworden en in mijn optiek heeft ze zoveel pech gehad. Ik bewonderde en bewonder haar nog steeds. Het rare is wel dat mijn vriendschap met haar de afgelopen 2 jaar wat meer op afstand is geweest.
Dit lag voor een groot deel bij mij, want ik heb een tijdje niet lekker in mijn vel gezeten en in die periode heb ik wat afstand van haar genomen, omdat ik voelde dat zij mij op dat moment niet kon inspireren. Dat is mijn goed recht en dat heeft zij ook geaccepteerd, maar het vervelende was wel dat ik hierdoor pas relatief laat op de hoogte ben gesteld van haar situatie.
Afscheidsgesprek
Natuurlijk heb ik contact met haar gezocht, maar de afstand die er inmiddels was, was niet zo makkelijk te overbruggen. Er was toch iets veranderd in onze vriendschap en juist omdat ze ziek was, is het zo moeilijk om dan net te doen alsof er niets gebeurd is. Toch ben ik haar blijven bezoeken, zij het minder frequent dan in het verleden.
Op een gegeven moment ontving ik van haar een appje dat ze uitbehandeld was. Nou dat was voor mij wel schrikken. Ik wist dat ze ongeneeslijk ziek was, maar dat het al zo erg was, dat had ik niet vermoed. Ik vroeg of ik bij haar langs kon komen en gelukkig vond ze dat ok. Ik ben direct naar het ziekenhuis gegaan en daar hebben we wel zo’n mooi gesprek gehad. Zij voelde naadloos aan hoe moeilijk ik het had gehad en ze wist precies de vinger op de zere plek te leggen. We hebben gehuild en gelachen en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. De afstand die er was, was verdwenen en ik heb achteraf gehoord dat ze heel blij is geweest met mijn bezoek. Een week later is ze overleden en ik besefte toen dat het een afscheidsgesprek is geweest.
Wake-up call
Maar voor mij was het een wake-up call. Ik ben positief verrast en verbaasd ook dat zoiets verdrietigs zo’n mooie positieve spin-off teweeg heeft gebracht. Door haar overlijden besefte ik opeens dat ik niet langer moest uitstellen wat ik in mijn hart al lang voelde, namelijk het starten van de opleiding Vertaler Frans. Al anderhalf jaar loop ik hierover te wikken en te wegen en zij heeft ervoor gezorgd dat ik eindelijk mijn gevoel boven mijn ratio heb gesteld.
De daad bij het woord voegend heb ik vorige week een plaatsingstoets gedaan en ben ik van de week naar de voorlichtingsavond geweest. Hierdoor werd ik nog enthousiaster en ik heb voor mezelf de knoop doorgehakt. Ik ga weer studeren!. Heb er enorm veel zin in en voel me heel energiek. Ben benieuwd wat het mij gaat brengen!
Jacky Gersie
Geef een reactie