“Het is onmiskenbaar dat mensen in onze huidige netwerk- en informatiesamenleving mondiger en zelfstandiger zijn dan vroeger. Gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen, leidt dit ertoe dat de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatiesamenleving. Van ieder die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving”
Aldus de troonrede van 2013 waarin ons te verstaan werd gegeven dat we straks alles zelf moeten uitzoeken en regelen. Vier jaar verder zijn we nu en hoe staat het er nu voor met het participeren? Wat is ‘t eigenlijk precies dat participeren….. eigenlijk betekent het gewoon meedoen. Samen met anderen iets doen, iets tot stand brengen misschien.
Maar … samenwerken moet altijd een ‘two way street’ zijn. Het is meer dan je eigen boon-tjes doppen, zelfredzaam zijn of inspraak hebben over waar en of er bankjes in jouw buurt moeten komen. Het is meer dan een lullige peptalk van de wethouder.
Participeren is samenleven, een samenleving zijn waarbij de gemeente, die zouden de uitvoering ervan ter hand moeten nemen, dienstbaar moet zijn aan zijn burgers en de voorwaarden scheppen voor een echte participatiemaatschappij.
Voor wat hoort wat
Inwoners zijn geen roedel honden die je kan africhten en ook zeker geen sukkels, ze leven in een ‘voor wat hoort wat’ wereld en als je dat niet ziet of wilt zien heb je de poppen aan het dansen. Dienstverlening, door de gemeente, betekent op de eerste plaats; staan voor je inwoners en als je dat pico bello regelt kan je op basis van wederkerigheid wat van je burgers terugverwachten.
Bezuinigen
De huidige stand van zaken is eigenlijk dat er door de autoriteiten – wat een woord eigenlijk; het ruikt naar het opleggen van dingen – nog veel geleerd moet worden. We zullen er pas zijn als ze geen autoriteit meer zullen zijn. Gaat dat niet gebeuren dan laadt men de verdenking op zich dat met participeren het volgende stukje uit de troonrede wordt bedoeld … ‘gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen’ bezuinigen dus …
Bouwen aan vertrouwen
Stop dus met het ‘one way’ beleid. Participatie en dienstverlening horen bij elkaar, zonder het één kan het andere niet bestaan. Korte lijnen en een vriendelijk gezicht en vooral bouwen aan vertrouwen. Als besluiten in één lijn zijn met het rechtvaardigheidsgevoel kan de participatiebereidheid met sprongen omhoogschieten.
Er is dus nogal wat werk aan de winkel, maar het is de moeite meer dan waard.
Geef een reactie