Donderdag, 10 augustus. We gaan vroeg op weg. Een lange dag in het verschiet. Behoorlijk bewolkt, niet te heet. Kleuren zullen wat minder mooi zijn. Minder contrasten. Toch ….. redelijke condities.
Ja, en dan ben je daar. Wat is dat dan? Gedrieën, naar mate de dag zwelt, raken wij meer geïmponeerd. Nauwelijks te beschrijven. Ik waag een poging. De in het tertiair begonnen alpine vorming (ongeveer 80 miljoen jaar geleden) is nog steeds aan de gang. Per jaar niet zichtbare centimeters. Vulkanisme en aardschokken. Verschillende aardschokken met de continenten Eurazië en Afrika op hun rug varen elkaar aan. De Middellandse Zee verkleint. In elkaar gedrukt, wordt deze betrekkelijk kleine zee, eens tot de grote oceanen behorend, bestolen van zijn ruimte. De bodem zoekt zijn enige uitweg: naar boven. Diepe scheuren en kloven, steile wanden, vlakten en fossiele resten tonen het stukje architectuur wat moeder aarde haar elementen heeft laten uitvoeren. Erosie maakt het werk af: polijsten, uitschuren, barsten, vervoer en verplaatsing. Een tijd lang zal het prachtig zijn. Maar erosie werkt door, “The Never Ending Story”. Eens , als de schuivende schollen rust vinden, komt de alpinevorming tot staan. De erosie gaat door en vlakt de aarde af. Het vergt miljoenen en miljoenen jaren, dan valt er niets meer te zien van wat ooit was. Wij: Marja, Netty en Kees, de nietigen die het verkeersplein van het tweede en derde millennium over elf jaar mogen oversteken, proberen te voelen. Meer hedendaagse flora en fauna geven ons nog een beetje houvast. Anders dan het gevoel in een tijdmachine naar de prehistorie te zijn verplaatst. Maar, hoewel hedendaags, zelfs deze natuuringrediënten hebben hun unieke allure. Gelukkig hebben we er vele uren voor uitgetrokken. Gaandeweg beseffen we dat de kijkinstrumenten via het netvlies de hersenen met een spervuur van indrukken bestoken. Deze kunnen het niet verwerken. De toekomst trekt aan ons voor meerdere bezoekjes. We genieten van een picknick, een wandeling op de bodem van de Canyon, door zwarte onverlichte tunnels, de uitzichten vanuit de auto, het liggen op de buik om vanaf 800 meter stijl over de richel naar beneden te kijken. Langs de kaarsrechte wanden zien we dat de bergsport zich in stijgende populariteit 
mag verheugen. Een prachtig kijkspel. Anderhalf uur vergapen we ons aan gepeesde sportlui, geheel vertrouwend op materiaal en de maatjes boven. Daar hangen zijn in trapezes, geplakt tegen de oeroude gevels, tastend op zoek naar vingerspleetjes en minieme opstapjes. De een behendiger dan de ander. Soms niet meer ruimte dan voor tenen en nagels. We genieten van alles.
De natuur is aan het woord
We hadden nog willen kanoën maar daar is na de adembenemende vertragingen geen tijd meer voor. Anders, we zijn verzadigd, verdragen niet veel meer. Verlangen naar terras, bier, ijs. Praten doen we bijna niet. De natuur is aan het woord. Uit eerbied is praten ongepast. Halverwege de noordzijde nemen we de vochtcompensatie op. Daarna rijden we rustig naar het wel zeer pittoreske Moustiers-Sainte-Marie. Onderweg krijgen we nog verrassende finalebeelden. We rijden op de hoge bergweg. Diep beneden kunnen we, vanuit steeds andere hoeken, het prachtige diepblauwe Lac de St. Croix zien. Het laatste kwijl vloeit ons uit de mond. Ook vindt hier de Canyon zijn onherroepelijke eind. De supertocht is achter de rug. Zaterdag zal het restant natuurgiganten aan ons voorbijtrekken. Het eerste stuk van de thuisreis zal over de beroemde Route Napoleo
n (de N85) gaan. Een prachtige route. Als we thuis zijn zit ons hoofd vol ansichtkaarten.
Volgende aflevering: 16. Van onschuldig voorstel tot escalatie
Vorige afleveringen:
Geef een reactie