Huiskamerrestaurantje

In de WW (deel 3)

Vorige keer vertelde ik u hoe de UWV-coach opperde of ik niet mijn hobby te gelde kon maken.

Mijn hobby is het organiseren van dinertjes bij mij thuis. Ik vertelde de coach dat ik niet in het bezit was van de juiste horecapapieren. Gelukkig is daar een potje voor waar 50-plussers aanspraak op kunnen maken, vertelde de coach. Een scholingsvoucher van 1000 euro. Die heb ik gelijk aangevraagd èn gekregen. Ik koos voor een snelle manier om de papiertjes te verkrijgen, te weten drie dagcursussen voor Sociale Hygiëne, Hygiënecode HACCP en de Allergenentraining. Zo, die heb ik in m’n zak!

Na een onderzoeksperiode, met het schrijven van een ondernemingsplan, begint de startperiode. Dat houdt in dat ik een half jaar het opstarten van een eigen bedrijf mag uitproberen, wel met 29% minder uitkering.
Maar een half jaar geen sollicitatieplicht, dat geeft veel rust, want daarvan raakte ik bijna in een depressie.

Inschrijven bij de Kamer van Koophandel, met een BTW-nummer, informatie inwinnen bij een accountant en … leuk om te doen: een visitekaartje ontwerpen en een folder schrijven.

Nu snap ik wel dat je met een huiskamerrestaurantje niet genoeg inkomen kan krijgen. Maar ik heb nog meer plannen, misschien een vorm van catering, een combinatie van begeleiding bieden aan huis en koken. Koken op locatie. Er is van alles mogelijk.

Maar eens met de gemeente gaan praten, wat is er mogelijk, wat heb ik nodig. Dat was nu eens echt van een koude kermis thuiskomen … allemaal leuk en aardig, maar het mag gewoon niet. Punt.

Ik vind het hoopvol dat er steeds meer een deeleconomie ontstaat. Initiatieven als airbnb, airdnd, snappcar, peerby enz. Ik begrijp dat voor dit soort nieuwe initiatieven nog geen regels zijn, maar dit is toch de toekomst? We kunnen toch niet op de oude voet door blijven gaan? De aarde raakt op.

Het mag niet, in mijn woonplaats, er is geen horecabestemming op ons pand, laat staan een drankvergunning. Maar ik wil helemaal geen restaurant.
Mensen schuiven bij ons aan en eten mee en doen een bijdrage in de kosten. Het is geen concurrentie voor de plaatselijke horeca, ik kan maximaal acht mensen hebben, en wat ik serveer kun je in mijn woonplaats niet krijgen.

Maar het mag niet.

Wordt vervolgd …

2017-07-13T16:50:31+02:00

Over de auteur: Angelika Lukas

Hoi ik ben Angelika Lukas. Ik ben parttime activiteitenbegeleider in een zorgcentrum. Tot 1 juni 2015 had ik daarnaast ook een tweede baan, als ambulant begeleider individueel, ik kwam bij mensen met NAH thuis die wel wat begeleiding konden gebruiken. Met deze twee parttime baantjes kon ik het wel redden. Helaas ben ik daar wegbezuinigd en kwam voor dat deel in de WW terecht. Voor het eerst in mijn leven te maken krijgen met het UVW, waar ik erg ongelukkig van werd. Alle rare eisen, regeltjes en elke week een sollicitatie doorgeven. Ondanks dat ik een goed CV heb en prima brieven schrijf, ruime ervaring heb in het begeleiden van mensen met geheugenproblematiek … lukt het me niet om ook maar ergens een keer op gesprek te komen. Het maakt volgens mij niks uit wat ik schrijf, ik denk dat men mij gewoon te oud vindt. Ik ben ook een hobbykok en heb in november 2013 een huiskamerrestaurantje gestart, Eet Lekker Mee. Dat loopt heel aardig. Een paar keer zeiden vrienden al … kun je daar niet meer mee doen, maar dat wimpelde ik weg. Dat is hobby, en officieel mag het niet eens, een huiskamerrestaurant. Ik voelde mij erg in de richting van ZZP-er worden gepusht door het UWV. De ‘coach’ was wel heel enthousiast om van Eet Lekker Mee een onderneming te maken. Hij vergat dat de gemeente zoiets helemaal niet ondersteunt.Er is een potje bij het UWV voor 50-plussers voor opleiding. Ik ging op gesprek en kreeg het voor elkaar om de scholingsvoucher van 1.000 euro te bemachtigen om mijn huiskamerrestaurant meer uit te bouwen. Het bedrag heb ik gebruikt voor dagtrainingen voor sociale hygiëne, HACCP en de allergenenwet. Dat heb ik dan alvast in de pocket. Ik heb ook een cursus basis vega-koken gevolgd bij Vlam in de Pan in de "Een Zomerintensive". Erg duur, maar een zinvolle besteding. Dat betekent wel weer de broekriem aanhalen. Per 1 februari 2016 ben ik dus ondernemer. Ik heb daar een dubbel gevoel over. Ik wil mijn huiskamerrestaurant "Eet Lekker Mee" eigenlijk helemaal niet zakelijk maken. Het is nu zo’n fijne, bijzondere plek voor mij en mijn gasten. Om hier een inkomen uit te halen, zou het hele concept op de schop moeten. Toch is Eet Lekker Mee nu onderdeel van mijn bedrijf "Engelwortel", daarnaast moet ik het dus uitbouwen om omzet te genereren. Het lastige is dat alles wat je wil ondernemen eerst geld kost, wat er dus niet is. Daarnaast voel ik grote weerstand tegen belastingzaken, administratie, urenregistratie enz. Allemaal dingen die moeten, heel veel tijd kosten en niks opleveren. Zucht, ik geloof dat ik toch meer een loondienst persoon ben. Ik ben niet erg zakelijk ingesteld ...