Even voorstellen

In de WW (deel 1)

Even voorstellen

Mijn naam is Angelika en mijn beroep is activiteitenbegeleider/woonbegeleider in een verpleeghuis. Tegenwoordig noem je dat een zorgcentrum. Een woonbegeleider heet nu individueel of persoonlijk begeleider. Dat was ik in een begeleidingscentrum voor mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel). Twee leuke parttime banen. Eén van zes en één van zestien uur, die ik goed kon combineren. Helaas werd ik bij de laatste wegbezuinigd. Op niet zo’n leuke manier. Het had niets met mijn functioneren te maken, maar alles met de nieuwe WMO.

Voor het eerst in de WW
Oké, voor het eerst van mijn leven in de WW. Ik had er nog wel vertrouwen in. Al gauw bleek dat ik recht had op wel een heel kleine uitkering. Men had berekend dat ik recht had op WW over elf uren. Maar ik werkte 16 uur per week. Men kijkt naar het gemiddelde van het laatste half jaar. En in die periode had ik nogal veel vrij genomen om bij het ziek- en sterfbed van mijn moeder te zijn. Ook was ik nog een weekje op vakantie geweest. Ik had een 0-uren contract, dus alleen de uren die je werkelijk gewerkt hebt tellen mee.

Wie zit er op mij te wachten?
Dus 75%, en na een maand 70% van elf uur. Gelukkig kreeg ik bij mijn andere baan er vier uur bij, maar de domper kwam al snel … die werden weer van mijn uitkering afgetrokken. Dus werd de WW berekend over zeven uur. U begrijpt misschien dat ik zo in de financiële problemen kwam. Dus als de wiedeweerga solliciteren. In mijn beroep is niet veel keus op de arbeidsmarkt. Daarbij was ik 58 jaar … wie zit op mij te wachten? Maar elke week moet een sollicitatie ingeleverd worden. Daarnaast moet je bij het UWV allerlei trainingen doen, CV-schrijven e.d. Alsof ik dat nog moet leren.

Bij een gesprek met de UWV-coach wilde ik mijn hart wel eens luchten. Ik vertelde het volgende: Waarom de nieuwe extra uren van mijn andere parttime baan afgetrokken worden? Als ik daar minder uren zou gaan werken, krijg ik toch ook niet meer WW?

Ik werk sinds mijn zestiende, ik heb nog nooit van een of andere uitkering gebruik gemaakt, ik heb zelfs nog nooit zwart gewerkt. Je zou denken dat ik in al die jaren met de ingehouden sociale lasten, mijn WW inmiddels toch wel zelf betaald heb. Doe niet zo moeilijk, zeg!
Ik voelde me een bedelaar, wat zeg ik, ik voelde me bijna een crimineel. Of een klein kind.

Wordt vervolgd …

Angelika Lukas

2017-07-13T16:52:22+02:00

Over de auteur: Angelika Lukas

Hoi ik ben Angelika Lukas. Ik ben parttime activiteitenbegeleider in een zorgcentrum. Tot 1 juni 2015 had ik daarnaast ook een tweede baan, als ambulant begeleider individueel, ik kwam bij mensen met NAH thuis die wel wat begeleiding konden gebruiken. Met deze twee parttime baantjes kon ik het wel redden. Helaas ben ik daar wegbezuinigd en kwam voor dat deel in de WW terecht. Voor het eerst in mijn leven te maken krijgen met het UVW, waar ik erg ongelukkig van werd. Alle rare eisen, regeltjes en elke week een sollicitatie doorgeven. Ondanks dat ik een goed CV heb en prima brieven schrijf, ruime ervaring heb in het begeleiden van mensen met geheugenproblematiek … lukt het me niet om ook maar ergens een keer op gesprek te komen. Het maakt volgens mij niks uit wat ik schrijf, ik denk dat men mij gewoon te oud vindt. Ik ben ook een hobbykok en heb in november 2013 een huiskamerrestaurantje gestart, Eet Lekker Mee. Dat loopt heel aardig. Een paar keer zeiden vrienden al … kun je daar niet meer mee doen, maar dat wimpelde ik weg. Dat is hobby, en officieel mag het niet eens, een huiskamerrestaurant. Ik voelde mij erg in de richting van ZZP-er worden gepusht door het UWV. De ‘coach’ was wel heel enthousiast om van Eet Lekker Mee een onderneming te maken. Hij vergat dat de gemeente zoiets helemaal niet ondersteunt.Er is een potje bij het UWV voor 50-plussers voor opleiding. Ik ging op gesprek en kreeg het voor elkaar om de scholingsvoucher van 1.000 euro te bemachtigen om mijn huiskamerrestaurant meer uit te bouwen. Het bedrag heb ik gebruikt voor dagtrainingen voor sociale hygiëne, HACCP en de allergenenwet. Dat heb ik dan alvast in de pocket. Ik heb ook een cursus basis vega-koken gevolgd bij Vlam in de Pan in de "Een Zomerintensive". Erg duur, maar een zinvolle besteding. Dat betekent wel weer de broekriem aanhalen. Per 1 februari 2016 ben ik dus ondernemer. Ik heb daar een dubbel gevoel over. Ik wil mijn huiskamerrestaurant "Eet Lekker Mee" eigenlijk helemaal niet zakelijk maken. Het is nu zo’n fijne, bijzondere plek voor mij en mijn gasten. Om hier een inkomen uit te halen, zou het hele concept op de schop moeten. Toch is Eet Lekker Mee nu onderdeel van mijn bedrijf "Engelwortel", daarnaast moet ik het dus uitbouwen om omzet te genereren. Het lastige is dat alles wat je wil ondernemen eerst geld kost, wat er dus niet is. Daarnaast voel ik grote weerstand tegen belastingzaken, administratie, urenregistratie enz. Allemaal dingen die moeten, heel veel tijd kosten en niks opleveren. Zucht, ik geloof dat ik toch meer een loondienst persoon ben. Ik ben niet erg zakelijk ingesteld ...