Intermezzo

Dag negen, dinsdag 8 augustus. De komende dagen heeft Kees geen kans gezien zijn reisverhaal te schrijven. Hij zal de reden hieronder uitleggen en probeert ondertussen de feiten en sfeer vast te houden tot de papierstelling.

Het is nu vrijdag 11 augustus rond 14.00 uur in de middag. Een storend gegeven omdat ik helemaal nog niet over het bestaan van deze dag mag reppen. Ik wordt immers geacht de inkt van mijn pen om te zetten in de geschreven woorden die het verslag van de donderdag moet vormen. Ook de inhaalrace, het opdiepen van de dinsdag en woensdag, is gepland.

Onevenwichtig
Het zal er niet van komen. Ik ben wat onevenwichtig. Daarom heb ik deze en voorgaande regels ingevoegd, er tussen gemoffeld. Dat moet wel, anders zal dat wat nu volgt voor de lezer een onbegrijpelijke warboel zijn. Het is namelijk een emotioneel verslag van wat een incident genoemd kan worden, een dissonantie op het verleden. Doorzonde. Maar, als ik als verslagschrijver iets van mijn zelfrespect overeind wil houden, kom ik er niet onderuit een poging te doen het gebeurde te beschrijven. Verstrengeling van afstandelijkheid en emotie lijkt onontkoombaar. Ik zal wat proberen, hier komt het, gevoelens, dus abstracties.

Een sfeerverslag

We springen naar dag twaalf, vrijdag 11 augustus. De tussenliggende dagen komen later nog uitgebreid aan bod.

De laatste volledige dag in Zuid-Frankrijk. De Provence, land van draaglijke hitte, schildpadhuidachtige droogte, bosbranden, snel ondergaande zon, prachtige kleuren in het helderste licht en wonderschone fenomenaal schakerende panorama’s. Morgen naar huis met een schone tent. Het verslag schrijven is er de voorgaande dagen wat bij ingeschoten. Niet zo erg. Positieve bezigheden hebben de schrijver van de nodige tijd beroofd. De schaduwzijde van dit uitstel is dat sommige details zich al dreigen te verstoppen op moeilijk te vinden plekjes in het geheugen. Feitelijk niet zo’n probleem. Immers, de schrijver heeft te kennen gegeven het verslag te willen schrijven als het hem maar vergund is, het die kleur te mogen geven welke zijn geest hem ingeeft. Ook wil hij de vrijheid om werkelijkheid en fictie te verweven tot zijn eigen werkelijkheid. Dus geen geschiedschrijving die een historicus bindt aan chronologie en feitelijke weergave. Nee, de schrijver ziet zich geplaatst voor een heus probleem. Het ambachtelijke van het schrijven is hem nog betrekkelijk nieuw.

“Houd je vast aan het gebeurde”.

Zij die al jaren schrijven zullen al lang bekend zijn met het fenomeen dat gevoelens dermate kunnen gaan overheersen dat de voorgenomen beschrijving van gebeurtenissen compleet verdraaid, verbogen, ja zelfs verkracht kan worden, en daardoor het nemen van de juiste distantie in gevaar komt.
Dit moet kost wat kost voorkomen worden. “Houd je vast aan het gebeurde”. We hebben gezellig gepraat en gegeten dus niet elkaar met stenen bekogeld, gekankerd en gekotst. Netty had gewoon buikklachten en was dus een dag aan de race en uit de race. Zij had dus niet de pest en werd niet opgeborgen in een Provençaalse bores (pesthuisje). Het was prachtig weer, af en toe bewolkt en op 5 á 6 spatjes na verontrustend droog en behoorlijk warm. Het was dus geen klote weer met zoveel regen en zo verschrikkelijk donker dat overdag foto’s maken alleen mogelijk was met blits en een onderwatercamera. Integendeel we hebben elkaar juist uitstekend verdragen. We hebben elkaar het leven niet zuur gemaakt.

“Dus Kees, ga vrolijk door met het schrijven van het verslag”.

Maar gottegottegot, dat valt niet mee en zeker niet als je weet hoe makkelijk Kees uit balans is te brengen. Hoewel het lijkt dat hij heel wat kan verdragen, zich weinig aantrekt van vijandelijkheden, makkelijk incasseert maar ook soepel uitdeelt, is er iets wat hem zeer verdrietig kan maken. Hij explodeert niet na een druppel die na langdurig sijpelen een emmer doet overlopen. Zoiets kan ook niet gebeuren. Het sijpelen gaat langzaam. Het praten doet verdampen. Zodoende houden het sijpelen en het praten elkaar in evenwicht. Derhalve komt de emmer nooit vol geruzied. Bovendien, er zijn bijzonder weinig mensen die nog een bijdrage aan de inhoud van de emmer kunnen leveren. Alleen hen die hij hoog acht en door wie hij daarom geacht wil worden. Ook hen voor wie hij vriendschap voelt, waartegenover hij zich vriendschappelijk opstelt en waarvan hij dientengevolge vriendschap in return wil. Dan nog hen waaraan hij hecht, waarop hij trots is met hun bloed verbonden te zijn, waarbij hij zich op z’n gemak voelt, waar de behoefte vervalt zijn tekortkomingen te camoufleren. Kortom, met iedereen waarmee hij een meer dan oppervlakkig contact heeft. Ja, en dat zijn er dus na de optelling niet veel. Niet frustrerend want dat geldt voor iedereen. Iemand die denkt dat hij barst van de echte vrienden die belazert zichzelf. Van die vriendschappen waarin je jezelf als ruwe diamant steekt. Dan polijsten, slijpen, nog eens polijsten. De steen wordt steeds fraaier.

Je voelt het al. Het zit er al een tijd aan te komen: Kees is boos, getergd, in zijn eer gekwetst, ontdaan en geschokt. Een van die zeldzame voornoemde vrienden heeft het gepresteerd hem ‘lul ‘toe te voegen. Nu precies 4 uur en 23 minuten en 12 seconden geleden (het kan ook 6 uur, 23 minuten en 12 seconden zijn). De gemeenheid en hardgrondigheid die doorklonken in dit op zichzelf onbeduidende, toevoegsel waren Kees een regelrechte trap onder zijn kloten. Het latere: “Ik voel er niets voor me nader te verklaren, ik ga zwemmen en de mazzel”, lieten Kees als met stomheid geslagen achter. Een definitieve ‘knock-out’. De diamant geslepen, nog eens goed bekeken, afgekeurd en in het vuur geflikkerd, gesmolten, verwijderd uit de rotten van het bestaan.

Huisvesting uitgesteld
Aldus is Kees diep beledigd en tot nadere en betere momenten niet in staat het positieve van de voorgaande dagen in de juiste kleur en objectief in het verslag onder te brengen. Huisvesting uitgesteld. Kees voelt zich geslachtofferd door andermans grilligheid. Het tij kan keren. Achteraf zullen we vinden dat onenigheid behoort tot de perfecte vakantie. Niemand zal later kunnen zeggen dat we elkaar om de mondjes hebben gezoend. We hopen er op.

In het belang van het verslag, dat dan alsnog volledig wordt aangevuld door een dan weer goedgeluimde schrijver onder een opgeklaarde hemel, beperk ik me tot het weergeven van de nodige geheugensteunen:
– Dinsdag 8 augustus: Rustdag – zwemmen – zonnen – boothuren, bier, krantje e.a. consumpties in Riez – een buurman;

– Woensdag 9 augustus: Netty buikklachten – programma Grand Canyon geschrapt – tennis – zonnen – zwemmen – volleybaltoernooi – disco – buurman heet Claude – danst met Marja – Netty’s problemen lossen langzaam op;

– Donderdag 10 augustus: Naar de Canyon – grandioze dag – een charmant Moustiers – veel gezien – stijle wand beklimmen – de bodem van de scheur – wandelen – picknick – Marja’s date;

– Vrijdag 11 augustus: Kees boos – probeert verslag te schrijven – mislukt – komt niet verder dan beschrijven teleurstelling – onder het avondeten drijven de zwartste wolken over – de nacht valt onder heldere sterren.

Volgende aflevering: 12. Bezijden het verslag. Toch vermeldenswaardig.

Vorige afleveringen: