Woensdag, 9 augustus. De Grand Canyon du Verdon. Althans, dat is de bedoeling, op losse schroeven. Netty geeft dinsdagavond al aan dat haar buik problemen maakt. De nacht brengt haar met krampen dichter naar de afgrond. De morgen maakt alles duidelijk. Netty is ordinair ziek. Uitgeschakeld, niets mee te beginnen. Horizontaal pijnvrij, verticaal dreigt zij om te donderen.
Het programma wordt geschrapt. Geen enkel probleem. Donderdag en vrijdag kunnen we ook nog naar de Canyon. Netty is niet blij met zichzelf en baalt voor de anderen. Marja en Kees vinden dit onzin. Drie personen maal veertien dagen maakt 42. In een vreemd land is het dan niet gek als er een paar ziektedagen bijzitten. Kees en Marja zijn blij zat dat zij zelf geen slachtoffer zijn van Netty’s onwelgevalligheden. Hoewel ….., als je iemand zielig vindt, wil je uit medegevoel best ruilen. Of is dat egoïsme. Als je er zelf rot uitziet hoef je immers jezelf niet onder ogen te komen.
Marja en Kees laten Netty met rust. Ze moet veel drinken. Eten wordt niet opgedrongen. Uitzieken. Wij allen hopen dat zij weer snel opknapt. We missen haar grappen die zoals we gewend waren staccato door de tent sloegen. Het gezonde deel van het gezelschap zoekt vermaak in een erbarmelijk potje tennis, drinkt wat, neemt een duik en filosofeert de middag vol. Om vijf uur schrijft Kees in voor een volleybaltoernooi (bij de kampioensploeg natuurlijk). Hoofdprijs, een grote pul bier waarmee de tongen losweken van een verdroogd verhemelte. Dan krullen zij tot er een gezellige babbel van komt.
Marja en de bard (waarvan wij nu zijn romantische identiteit en naam kennen), zijn inmiddels in de dinsdag uitgezette reuksporen getreden. Een toenadering. Marja in haar zondagse Frans en Claude (zo heet hij) communiceren charmant met handen en voeten: “Vanavond bal bij de kantine? ” en “Jullie ook?” en nog meer korte zinnetjes die door onze hoofdtolk Netty discreet worden vertaald. Het lijkt een weergaloze avond te worden. We zullen er zijn. Ook ons zieke vogeltje dat geheel is leeg gescheten. En ze wilde zo graag aan kilo’s winnen.
We kopen nog even een pizza-houtskool. Marja slaat af. Zij wacht nog even met kanker. Kees, de gier, vindt het zonde van de centen, heeft bovendien honger en doet met enige tegenzin zijn maaltijd. Hij rekent op zijn sterke maag. Gedoucht, beschilderd en besprenkeld met wat geurstoffen begeven we ons in geuren en kleuren naar de kantine.
Het bal
Niet denken, laat je gaan, niet kritiseren, gewoon primitief gehoor gevend aan wat het oerinstinct ingeeft. Dus swingen Kees en de zich alweer aardig herstellende Netty er stevig op los. Netty is nagenoeg leeg, het sein op groen. Ze drijft de kwade geesten haar geplaagde tengere lijfje uit. Alles met behulp van Voodoo. Je ziet haar opknappen. Fantastisch. Het is een topavond. Kees vermaakt zich met zijn volleybalmaatjes en raakt hem stevig. Netty herneemt haar kleur en Marja oogt gelukkig in de armen van Kloot Valentino. Het spel wordt geraffineerd gespeeld. De lachende tanden als Marja over zijn schouder ons aanblikt. En gekke bekken. Claude gaat steeds pretentieuzer kijken. De jager beloert zijn prooi, gaat in dekking en wacht op zijn kans. Alles loopt op rolletjes. “Leuke man toch?” oppert Marja. “Ja Mar”, stemmen de anderen enthousiast in. We gaan slapen. Met Netty gaat het hoopvol goed. Leve de zwaartekracht. Ook dunne stront is zwaarder dan lucht. Morgen kunnen we naar de Canyon.
Volgende aflevering: 15. Grand Canyon du Verdon
Vorige afleveringen:
Geef een reactie