Dag zes, zaterdag 5 augustus. Grote plannen. Op het programma: Pont de Gard, Nîmes en Arles. Een dagje met de Romeinen. De voorwaarts gerichte Mazda moet ons tweeduizend jaar terug in de tijd afzetten. Voorwaar geen eenvoudige opdracht voor een simpele auto. Op het eind van de dag zullen we het merken. De betrekkelijkheid van ons eigen bestaan zal bij het passeren van 2 x duizend jaar door en door voelbaar zijn. Nou ja, we wagen het erop. ’s Morgens vroeg op. De afreis staat gepland om half elf. Een stevig ontbijt, inrichten van een gevarieerde koelbox, douchen, tandjes poetsen, plassen, poepen en wegwezen. Mooi op tijd. Goed gepland. Hier moet modern management achter zitten. Voor vandaag moeten dit het laatste vleugje westerse smet zijn. De oudheid zal ons ongetwijfeld confronteren met de belachelijkheid van hoe wij moderne mensen ons leven er doorheen jagen.
Het is druk op de weg. Frankrijk doet haar weekendboodschappen. Ook is er veel toeristisch verkeer. Bij Avignon kruipen wij traag langs de buitenkant van de vestingmuur. Daar speelt zich de chaotische weekmarkt af. Ook hier hetzelfde beeld als bij ons. Veel buitenlanders, veel rotzooi, veel nonchalant geparkeerde auto’s, veel chaos en ook: voor elke frank kan voor anderhalf worden ingekocht. Mooi meegenomen, maar wij komen nu voor Romeinen en niet voor 1989 waar schraalhans de keukenmeester is.
Na een half uur laten wij de ‘melting pot’ van Avignon achter ons en koersen aan op de Pont de Gard. Flierefluitend hopen we. Mis, al rap komen we in een heuse file terecht. Wederom is de tolweg het probleem. Geblokkeerd. Al het verkeer op de Route Nationaal. Daar wringt het zich door de talrijke bottle necks. Eén uur vertraging. We ontvluchten de file bij de afslag Pont de Gard. Bij de pont parkeren we de auto voor 20 frank. Op de papiertjes is de 1 van 10 frank doorgestreept en vervangen door een 2. Ja, die Fransen kunnen er wat van.
Pont du Gard
Wat een joekel! Drie etages hoog, bij elkaar vijftig meter. Er is nog 269 meter over van het eens vijftig kilometer lange aquaduct dat ooit vanuit Uzès, Nîmes van water moest voorzien. Dat ding moest zo hoog worden omdat een dal en het riviertje de Gard overbrugd moesten worden. We zijn er bovenop geklommen. Jeh, wat hoog of …… wat een diepte. Netty en Marja ontdekken hier hun al latent aanwezige hoogtevrees. Of is het onwennigheid. Begrijpelijk als je nooit eerder tot dergelijke hoogten bent gestegen. Het wordt spannend, er staan immers volgende week nog heuse Alpen op het programma.
Na de inhoud van de koelbox met onze eetlust te hebben gebombardeerd en ons met pretenties hebben willen laven met tweeduizend jaar in anderhalf uur, (wat natuurlijk niet lukt, wat verbeelden wij ons wel) zetten wij om 14.00 uur onze tocht voort richting Nîmes. We ontwijken de ‘jam’ en pakken de sluiproute.
Nîmes
Om 14.30 rollen we Nîmes binnen, vinden een mooi plekje voor de auto, drinken nog wat uit de voorraad (alles moet op) en gaan op voeten. Netty zal het weten. Zij is zeer slecht geschoeid met haar zevenguldenvijftigdrogisterijschoenen. Marja en Kees zijn meedogenloos. Cultuur de prioriteit. Netty ondergeschikt. Al moet zij wandelen op stromend bloed. Eventueel zullen we haar morgen ontzien.
Jezes Kristes ……. Wat mooi, wat oud, indrukwekkend, sfeerbepalend, monumentaal en overweldigend zien we er weer uit met onze goddelijk gebruinde lijven. Dat mag wel eens vermeld. Ook al omdat ik toevallig dezelfde superlatieven van toepassing wilde laten zijn op de oudheidkundige compilatie die Nîmes is.
De Places des Arénas. Daar tikken we zonder klachten de 17 frank p.p. af. Je weet natuurlijk niet waarop die prijs is gebaseerd. Zo’n oud gebouw, dat moet toch al lang afgeschreven zijn. We zullen het wel nooit begrijpen. Dik anderhalf uur in de arena. Gekeken, gezeten, gevoeld, gesnoven, gefotood. Kees strekt zich zo vlak mogelijk uit op de bovenrand van de arena. Hij probeert, door zoveel mogelijk vierkante centimeters met het harde koele gesteente in contact te brengen, signalen van verre voorvaderen door te krijgen. Hij hoopt in onbekende dimensies wat boodschappen uit te wisselen. Nee, Kees is niet te bedonderd om uit het verleden nog wat te leren, hetgeen jammerlijk mislukt.
Eenmaal buiten hebben we het onmiskenbare gevoel wat rijker te zijn. Alsof we zweven boven het begrip ‘tijd’. Devaluatie van het heden. Ongetwijfeld gaat het thuisfront meeprofiteren van onze innerlijk gerijpte rust. De zelfverwerkelijking neemt ons op de rug en draagt ons naar rustige wateren of zoiets. Helemaal zeker weten we het niet. Daarom slenteren we nog wat door de karakteristieke binnenstad teneinde neer te zakken op een gezellig boulevardterras. Daar laten we het geziene goed en diep inwerken. Zoals je in een goede punch ook dagen van te voren de inhoud samenvoegt om het de goede smaak te laten krijgen alvorens ervan te nippen. De tijd als ontwikkelaar. We zullen het niet licht vergeten, dat staat vast.
Arles
Het is al laat. Wat doen we? Arles? Het ligt op de route. We besluiten er onze avondboodschappen te doen. Arles moet dan maar terloops in vogelvlucht aan ons voorbij trekken. Een bliksembezoek dus. Schandalig natuurlijk. Een doodzonde! Arles in vogelvlucht. Echte cultuurminnaars zullen ons, bij kennisneming van ons diep grievende gedrag gegarandeerd hetzelfde toewensen als de Islam de heer Rushdie toewenst. Erger, met pijnbanken, castraties enzo. We zullen het nooit meer doen.
Toch, ook hier nemen we weer een hapje cultuur. Het draagt weer bij aan ons groeiende goede gevoel. Wie weet doen we Arles nog eens goed over. Dan komen we er misschien nog achter wat Vincent van Gogh in zulke hoge mate inspireerde zodat deze ongetwijfeld getalenteerde schilder in staat was 100 jaar geleden die schilderijen te maken die nu de kunstveilingen op hol doen slaan met de absolute recordbedragen voor o.a. een vaas zonnebloemen op linnen. Zeer fraai …… maar 75 miljoen ……. Dat is niet niks.
Rond 19.30 uur huiswaarts. Pannenkoeken met prei en andere creatieve vulstoffen. Moe, zeg maar aan het eind van ons Latijn (toepasselijk) besluiten wij het Italiaans-Romeinse dagje.
De hele dag dreigen er al donderwolken maar zij besluiten toch hun loden last vast te houden tot nader order. De droogte duurt derhalve voort.
De nacht is niet in staat de hemel kaal te strippen. Warmte blijft gevangen onder een isolerende wolkendeken. Netty vindt het wel lekker en slaapt voor het eerst goed. Kees wordt er met tussenpozen verschrikkelijk nat van. Marja, iedereen houdt van haar, zo ook de mieren die haar in hun eindeloze liefde, de nacht door willen beminnen en haar met hun gekietel niet aan slaap toe laten komen. Voor de mieren zal dit dramatisch aflopen. Bij het krieken van de dag zal hun doodvonnis worden voltrokken.
Volgende aflevering: 9. zondag 16 augustus Rustdag
Vorige afleveringen:
Wat leuk om onze reis van destijds weer terug te lezen. Het is een herbeleving met veel “O-ja”momenten.
En wat is het 50plus.cafe een leuke site.
Ha oude vriendin dank voor je leuke reactie en dank je wel voor het compliment
Als francofiel geniet ik mee en wij gaan ook die richting uit dus wie weet kan ik er nog wat aan toevoegen.
groetjes
Jacky
Fijne vakantie Jacky