Toch vermeldenswaardig

Bezijden het verslag. Een zelfonderzoek vanuit een natuurlijk eenzijdige hoek belicht.

Wat bezielt de schrijver? Waarom laat hij zijn, door klimatologische omstandigheden gerechtvaardigde, goede humeur door onbenulligheden om zeep brengen. Is hij slachtoffer van een te principiële opstelling? Is er sprake van jaloezie? Doet Marja lullig? Is Kees niet bestand tegen vrouwelijke onberekenbaarheid? Doet Marja het verkeerd met Kees? Heeft Kees recht op een betere behandeling? Wordt Marja ongesteld? Eist Kees te veel? Heeft Marja (in geval dat) recht op haar grilligheid? Vindt Kees Marja te onvolwassen en vindt hij het gebrek aan klasse dat zij een lichtbroeierige onenigheid op een lullige manier laat escaleren? Stoort Kees zich op een overdreven manier aan het geopende ‘jachtseizoen’? Is Kees niet in staat een ander de vrijheid te gunnen die hij voor zichzelf wenst? Bestaat vrijheid met mensen om je heen of vormt de omgeving juist het kader waarbinnen vrijheid afgebakend is en waarbinnen ieder zich gedraagt naar onverhoorde conventies? Is vrijheid beleven misschien de uiterste benutting van wat de kaders bieden? Niet meer en niet minder. En zijn de kaders niet bepaald door de inhoud van het gezelschap: de Mazda, de tent, de tafel, de stoelen, Marja, Kees, Netty en wat handbagage? Voelt Marja dat zij niet geheel haar impulsen kan volgen omdat zij voor veertien dagen lid is van omschreven eenheid? Dat een driepotige tafel ook gewoon omdondert als je er een poot onder wegschopt? De balans verbroken.Nu is het de kunst dat wat goed was in de afgelopen twaalf dagen heel wordt gehouden. Te veel waard voor een achteloze dropping. Immers, het heeft er alle schijn van dat er genoten is. Nee gelul. De goede sfeer was niet gekunsteld. Het was goed; er werd niet geacteerd. Zijn we nog vrienden? Was het vriendschap en zo ja werd er dan te lichtvaardig mee omgesprongen? Wil de een de ander manipuleren? Is het een strijd om de macht? Zijn het botsende persoonlijkheden die elkaar te lijf gaan wanneer zij elkaars ziel deels hebben blootgelegd? Is het Darwins “Survival of the fittest”?

Duizenden vragen komen in Kees op

Kan Kees het niet verwerken wanneer een ander met succes wapenen hanteert waarvan hijzelf het bestaan niet kent? (de strijdgassen van de liefde).
Zonder opgaaf van redenen weg wandelen en je maatje voor veertien dagen met grote vragen achterlaten, is dat te lullig voor woorden en een gebrek aan loyaliteit of wordt het door slachtoffer Kees te veel opgeblazen tot proporties die in verhouding tot het gebeurde tactischer handelen hadden vereist zodat het had geleken alsof er niets is gebeurd?
Duizenden vragen komen in Kees op. Het verbaast hem zelf dat hij zo uit evenwicht is. Zodanig in zijn wiek geschoten dat hij als een mank vogeltje voor een dag over de camping fladdert, nauwelijks nog in staat om de geringe zwaartekracht der dingen te trotseren, wat noodzakelijk is om het ordinaire (wat dit soort aardse zaken zijn) te kunnen ontstijgen.

Negenendertig jaar oud. Kotst van zichzelf. Gaat de strijd aan van de harde koppen, enkel verliezers. Trouwens pacifist omdat hij weet dat elk gevecht alleen maar verliezers telt. Dom, dom, dom. Hij wilde varen maar heeft niet gevaren. Hij wilde gezelligheid en zit op excuses te wachten omdat hij vindt dat iedereen ‘lul’ tegen hem kan zeggen als het maar niet door een van de betere vrienden gezegd wordt op de hartgrondige en gemeende manier die hij vandaag heeft mogen aanhoren.

Ja, dat is het dan, tenminste dat wat tot dusverre is opgetekend op locatie. Dat wil zeggen, de campings die op mij een inspirerende uitwerking hadden door de omgeving, het klimaat en het gezelschap. Maar een camping mag toch geen grotere rol spelen dan het magazijn van gekoesterde verwachtingen?

Nog vijf dagen moet ik verslaan vanuit mijn woonkamer, een week van Frankrijk verwijderd. Mijn woonkamer, waar ik nog niet verder kwam dan uit eenzaamheid geboren, depressief gekleurde gedichten. Dat wordt moeilijk. Hoe kan ik het, al oude, niet ontwikkelde hersenrolletje afdrukken. Hoe voer ik de zon, het licht, de grilligheid en de atmosfeer weer terug op het podium van een reeds afgekoelde vakantie.

Ben al weer twee weken, een buitenboeltje in de verf, twee bezoekjes aan café de Slimmerick en een zwaar met bier aangelengd Waterpopfestival verder. Ook weer gewend aan de gemakken: veel kleren, apparatuur, goed sanitair, tv en cd. De voetbalcompetitie is al weer begonnen. Ook aan het vlakke land, de horizon. Het Noordzeestrand, mijn fietszadel. Albert Heijn en de familiefeestjes is het oude weer geheel vertrouwd.

Alles is prima, Frankrijk weg van de aardbodem (tijdelijk een ‘andere wereld’). De geluiden verstorven, het bruin (ondanks onderhoudend Hollands zonnetje) vervaagd.

Netty en Marja horen de kettingen van de maatschappij alweer rammelen

Het gezelschap rolde zich stijf, slaperig en vermoeid, terug in Honselersdijk, al wurmend uit de Mazda, weer de eigen gekozen kant uit. Vrij van elkaar. Weg uit de beklemmende zes kubieke meters.
Netty en Marja horen de kettingen van de maatschappij alweer rammelen. Respectievelijk maandag en dinsdag zullen zij weer voor maanden gekluisterd worden. De regelmaat van vijf dagen acht tot vijf en twee dagen stopcontact ter oplading van de batterijen. Ook de twee dagen om te laven aan de opiaten waarmee werkmieren worden weerhouden van revolte: seks, drugs en Rock & Roll.

Het verslag moet af, zoals beloofd

Maar niet gedraald. Het verslag moet af, zoals beloofd. De ruzie is bijgelegd. Als volwassenen (respect voor verschil van inzicht).
Ik stap af van de chronologie. Zal de laatste dagen samenvatten. Als een impressie. Dat kan prima. De dagen waren rustiger en minder afwijkend ten opzichte van elkaar dan de vorige week waarin er veel uitstapjes zijn gemaakt. De laatste week hebben we er drie doorgebracht op de camping, één dag is gebruikt voor de Grand Canyon du Verdon en de laatste is opgesoupeerd aan de door zijn lengte, vervelende terugreis.

Volgende aflevering: 13. Campingleven

Vorige afleveringen: