Van onschuldig voorstel tot escalatie

Het gaat, de lezer heeft het al begrepen, om de zich ontwikkelende affaire Marja – Claude (door ons drieën consequent verbasterd tot “Kloot”).

Donderdagmorgen.
Marja: “Kunnen we vanavond in Moustiers-Sainte-Marie blijven, er is een feest en Kloot zal zich daar dan bij ons voegen. Gezellig toch? “
Kees: “Dat zie ik niet zitten. In het donker terug, kronkelweggetjes en zo. Dan kan ik geen neut drinken. Ik heb helemaal geen trek in die Kloot van jou.”
Marja: “Je overdrijft, je ziet dingen die er niet zijn. Ik heb niets met die vent. Maar …. ik pas me aan. We gaan terug naar de camping.”
Kees: “Dat is goed, dan kan je daar vandaan eventueel met Kloot weg. Ik heb geen zin toeschouwer te zijn in het spel van het door jou en Kloot geopende jachtseizoen.”
Marja: “Ik zei het je al, je overdrijft Keessie.”
Kees: “Oké, oké, dat zal dan wel maar ik heb er geen zin in. Kwestie van principes denk ik. ”
Discussie gesloten. Onderweg naar de camping:
Marja: “Oh ja, ik heb Claude gevraagd om morgenochtend mee te tennissen, dan zijn we met z’n vieren en kunnen we mixen.”
Kees: “Met z’n drieën zul je bedoelen.”
Marja: “Hoe bedoel je? ”
Kees: “Nou ik doe niet mee. I wish you a lot of fun.”

De sfeer is tot op heden perfect geweest. Waardevol. Waardevast??? Hoewel Marja nu het liefst in woede zou uitbarsten is dit zeldzame haar toch te veel waard. Beschaafd, in zorgvuldig gekozen woorden en zonder beneden de gordel te stoten ruziën Marja en Kees wat door. Netty houdt zich diplomatiek afzijdig. Het schaken wordt afgebroken. De stand: Kees is vastbesloten niet te gaan tennissen. Marja vindt Kees al een petit lul.
Marja duikt ’s avonds met haar bard het folkloristisch feestgedruis van Moustiers-Sainte-Marie in. Zij hebben het gezellig. Ook Netty en Kees vermaken zich prima bij de tent. Iedereen begrijpt iedereen, lijkt. Een ‘status quo’. De sfeer is niet echt bedorven. Buiten het meningsverschil nog steeds goeie maatjes. De nacht passeert. Functioneert als het compromis tussen de fijne donderdag en een ophanden zijnde vrijdag: onze laatste volle dag in Zuid-Frankrijk. We zullen er nog even wat van maken!

Volgende aflevering: 17. De stellingen worden weer ingenomen

Vorige afleveringen:

1. Waar was jij in de zomer van 1989?
2. Op weg naar La Roque d’Antheron
3. Dwars door de Lubéron
4. Avignon op het programma
5. Marseille we komen er aan
6. De kamperende triangel
7. Het mooie Aix en Provence 
8. Pont du Gard, Nîmes en Arles
9. Rustdag.. hoewel rust
10. Verhuizen naar St. Laurent du Verdon
11. Intermezzo
12. Toch vermeldenswaardig
13. Campingleven
14. Netty in de lappenmand
15. Grand Canyon du Verdon
16. Van onschuldig voorstel tot escalatie

 

 

 

2018-10-29T13:39:55+01:00

Over de auteur:

Een oud reisverslag uit 1989. Mijn vriend Kees is ziek. Ernstig ziek. Ooit gingen wij een keer op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Kees die toen al graag schreef, heeft daar onze belevenissen opgetekend. Ik vond het verslag laatst op de zolder. Met veel plezier hebben we het verhaal in Vlissingen, waar hij nu woont, samen met zijn vrouw teruggelezen. Nu Kees niet lang meer te leven heeft, ook al hoop ik nog steeds op een wonder, hebben we besloten dit verhaal met jullie te delen. Het was een doodgewone vakantie maar toch buitengewoon, gekeken door de ogen van Kees.

Eén reactie

  1. Yvonne 28 april 2019 om 12:17 - Antwoorden

    Leuk om jullie belevenissen te lezen en wat mooi dat jullie dit samen nog hebben kunnen herbeleven middels dit schrijven.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.