Na een dienstverband van bijna 20 jaar zei ik op een dag tegen mijn leidinggevende ”Weet wat jij doet, je doet het zelf maar”. Niets voor mij eigenlijk, dus het zat erg hoog. Ik had verwacht snel weer een andere werkgever te vinden maar de crisis was op zijn hoogtepunt en ik had mij niet gerealiseerd dat ik geen gunstige leeftijd had voor de arbeidsmarkt. In de drie jaar dat ik thuis was heb ik mij geen dag verveeld maar ik miste mijn werk wel. De structuur en uitdagingen die de dagelijkse arbeid brengen naast de sociale contacten werden een steeds groter gemis.
Oud en afgeschreven
Ik had inmiddels zo’n 300 sollicitatiebrieven geschreven in mijn eigen vakgebied en ook enthousiast gezocht in andere werkvelden en functies, echter zonder resultaat. En dat deed meer met mij dan ik eigenlijk wilde toegeven. Ik was kennelijk oud en afgeschreven. Geen fijn gevoel. Op een mooie zomerse zondagavond zag ik bij toeval een documentaire* over twee broers, een eeneiige tweeling, die in de jaren 80 een aantal televisieprogramma’s hadden gemaakt. Op enig moment werd één van de broers ernstig ziek en overleed. De overgebleven broer, ziek van verdriet, zocht een andere invulling voor zijn leven en vond zijn zielenrust in de beeldende kunst. Hij woont nu in een caravan in het bos en leeft een sober leven. In de *documentaire zei hij op enig moment “Als je echt iets nodig hebt kun je het altijd aan het universum vragen. Dan roep ik bijvoorbeeld “Kippengaas” en dan komt het wel tot mij.” Ik moest daarom lachen.
Fietstocht
Naarmate de week vorderde dacht ik er regelmatig aan. Op een vrijdag gingen wij een lange fietstocht maken en toen mijn echtgenoot een flink stuk voor mij uit fietste dacht ik wat kan mij het schelen, niet geschoten altijd mis. Ik heb toen op de fiets hardop en vriendelijk aan het universum gevraagd: “Ik wil heel graag weer werken alstublieft. Mag ik alstublieft weer aan het werk”. De dinsdag daarop werd ik gebeld door een recruiter, of ik nog beschikbaar was! In diezelfde week werd ik nog een aantal keer benaderd voor werk. En sinds een aantal maanden ben ik met veel plezier weer aan de slag.
De schrijfster wenst anoniem te blijven.
*VPRO documentaires Jonge Helden Willem en Daan Ekkel
geworden
Geef een reactie