De klas van 1973. Dit wil ik jullie niet onthouden. Ik zit nog te stuiteren. Gisteravond had ik een bijzonder gezellige borrel en bbq met mijn oud-klasgenoten van de lagere school. Ja, je leest het goed, de lagere school! En vandaag rollen de whats-appjes nog steeds binnen. Kreten als, “Wat wij hebben is magisch” en een ander roept “Het lijkt wel of we nooit uitgepraat raken”, illustreren mijn gevoel. Het is inderdaad heel bijzonder dat we 45 jaar na de lagere school nog steeds contact hebben. Uit alle uithoeken van het land waren we gisteren aanwezig op Scheveningen en zelfs Canada haakte nog even aan via skype. Lang leve de techniek. Er wordt al weer reikhalzend uitgekeken naar het volgende evenement.
Dit moest niet tussen ons blijven
In 1973 zwaaiden we af van de lagere school en alhoewel een aantal naar dezelfde middelbare school ging, zijn we elkaar langzaam maar zeker uit het oog verloren. Totdat een klasgenoot mij in 1995 bij toeval spotte. Na een afspraak waarin vele herinneringen werden uitgewisseld en veel werd gelachen, waren we het er snel over eens, dit moest niet tussen ons blijven. We zijn toen een zoektocht gestart. Mind you, het was nog het tijdperk van vóór de e-mail en social media! Die zoektocht is gelukkig geslaagd, want veel ouders leefden en woonden nog op hetzelfde adres. November 1995 hebben we 23 jaar na dato een reünie gehouden in onze oude school en klaslokaal en zelfs onze meesters waren hierbij aanwezig. Het was een doorslaand succes. Oude liefdes bloeiden op, er is gezongen, gedanst en het feest eindigde diep in de nacht. Daarna beloofden we elkaar te blijven volgen. Maar zoals dat gaat, ieder leidt zijn eigen leven. Sommigen verhuisden naar het buitenland en weer anderen bleken geen behoefte meer te hebben aan deze contacten, maar toch…..
Het bleef kriebelen en zo geschiedde het dat, na weer een hele zoektocht, het wederom is gelukt iedereen te vinden. Resultaat: in juni 2013 zijn we 40 jaar na dato weer bij elkaar gekomen. Een onwijs gaaf feest was het gevolg en ook deze keer ging de laatste gast pas bij het krieken van de dag weg.
Hoe mooi en dierbaar onze band is, blijkt ook uit het volgende. Tijdens deze laatste reünie zagen we dat één klasgenootje ernstige gezondheidsklachten had. Met een paar meiden hebben we niet geaarzeld haar de afgelopen vijf jaar regelmatig te bezoeken voor een gezellige lunch of een high tea.
Het deed pijn toen eind februari, toch nog redelijk onverwacht, het bericht kwam dat zij was overleden. Te vroeg, en zo oneerlijk. Zij was zo’n sterke vrouw, ondanks haar lichamelijke beperkingen haalde ze alles uit het leven. Wij als klas hebben haar altijd bewonderd om haar kracht, en opgewekte karakter. Ze is de eerste die wegvalt en zoals een klasgenoot toen schreef, “je realiseert je opeens dat je niet meer compleet bent.”
Daarna leek het alsof er een bom was ontploft. Iedereen reageerde en we zijn zelfs met een aantal klasgenoten naar de uitvaart geweest. Daar hoorden we dat zij dankbaar is geweest voor het contact met haar klasgenootjes en dat bleek gisteren ook weer bij ons samenzijn. We hebben op haar getoast en we realiseren ons allemaal dat wij als klas een bijzondere band met elkaar hebben, ondanks onze verschillen en de afstand.
Vandaag stromen de reacties al weer binnen en hier en daar komen er foto’s tevoorschijn, heel ontroerend soms en leuk om te zien. Ik ben dankbaar en blij dat ik mijn klasgenoten tot mijn vrienden mag rekenen. Dit gaat nooit meer stuk!
Geef een reactie