Vandaag is het prachtig wandelweer en dat is fijn, want we hebben een lange route voor de boeg. De route loopt door een natuurgebied waar we slechts 1 hotel in een verlaten baai zullen tegenkomen voor de koffiepauze. En halverwege is er 1 lunchmogelijkheid in een groot vakantieoord voor Spaanse jongeren.
We lopen het plaatsje Cadaques uit in de warme ochtendzon en klimmen langs een slingerende gravelweg omhoog de berg op. Dit is lekker lopen, stijgend, maar je hoeft nu even niet zo op te letten waar je je voeten neerzet. Omkijkend zien we Cadaques in de diepte verdwijnen, hier wil ik nog wel eens terugkomen!
Het terrein wordt langzaam weer ruiger en het wordt weer opletten met klimmen en dalen. Er komen meer pijnbomen, de flora verandert in deze dagtocht met het uur. We drinken koffie bij het hotel in een mooie baai, een echte surfers plek. Van hieruit klimmen we omhoog en lopen een prachtige route slingerend hoog langs het water. Helaas veroorzaakt het water in de diepte naast het smalle pad mij forse hoogtevrees. Dit is lastig, want het is er zo mooi dat ik dóór wil, door móet. Het water trekt en ik ben bang dat ik misstap en val. Gelukkig is er een fijne medewandelaar die mij op sleeptouw neemt!
Na een route met vergezichten over een diepblauwe zee komen we aan bij een baai met het beruchte jongerencentrum waar we de lunch gebruiken. Prima eten op lange buffetten, voldoende drinken en lekker koud water om in onze flesjes te tappen. Duizend jongeren tussen de 13 en 18 jaar lunchen hier ook in etappes, maar zo gedisciplineerd, zo stil en zo rustig, het verbaast ons echt.
We vervolgen onze wandeling langs deze mooie mediterrane kust. Leuk al die baaien, maar dat betekent ook naar beneden en weer naar boven lopen. Bij de, voor auto’s, moeilijk bereikbare baaien liggen luxe jachten voor anker en genieten de opvarenden van het mooie weer en het koele water, leuk om te zien. Deze route is voor mij mentaal erg zwaar, omdat ik mijzelf constant over de hoogtevrees heen moet zetten, maar ik kan gelukkig wel genieten van de omgeving.
Aangekomen bij het begin van Rosas rusten we bij een houten strandhut en drinken een welverdiend ijskoud drankje. Wat is dit genieten, zeg. Maar we zijn er nog niet, we moeten nog 5 min of meer vlakke (trappen!) kilometers langs de kust lopen voor we bij ons hotel aankomen. Het zijn de beruchte laatste loodjes en de route is ineens ook niet zo spectaculair meer. Nu zit mijn wandel(hoogtevrees)maatje er doorheen en kan ik hém helpen met een koolhydraat reep en een peptalk.
Eindelijk komen we aan bij het hotel, als laatsten deze keer, omdat we te lang bleven zitten bij de fijne strandhut. Het is inmiddels 20.00 uur en we zijn best wel moe, maar voldaan na deze intensieve dag.
We sluiten de dag af met pizza, alweer…!
Geef een reactie