Wil ik wel ondernemer zijn?

In de WW (5 en slot).

Dit is de laatste column over met ervaringen met het UWV. Want binnenkort zit ik niet meer in de WW. Anderhalf jaar van geen fijne herinneringen.

Citaat: ‘U heeft met uw adviseur gesproken dat u volledig als zelfstandige werkt. Daarom stopt uw WW-uitkering.
Wij willen u van harte feliciteren met het bereikte resultaat en wensen u succes met uw ondernemerschap.’

Ik geef het een kans
Oké. Ik wil helemaal geen ondernemer zijn. Heel vroeger heb ik dat al eens geprobeerd, en hoewel dat best goed ging, deel ik niet de overtuiging van anderen, dat het zo leuk is om eigen baas te zijn.
Al dat gedoe, al die kosten, nog voordat je ook maar iets verdiend hebt.
Al die bonnetjes bewaren, en dan de meest gehoorde: maar je kunt wel je eigen tijd indelen. Ja, je werk is je eigen tijd en het maakt niet uit of het na vijven is, of weekend of vakantie. Eigen baas zijn is altijd werken. Ik weet het, want ik ben er met zo een getrouwd. Ik ben gewoon meer op mijn plek in loondienst.
Maar goed, ik geef het een kans … ik ben tenslotte niet voor niks tot hier gekomen. Mijn huiskamerrestaurantje mag niet, dat blijft dus hobbymatig. Maar een verzoek voor een besloten diner, of een hightea, proeverij, workshop e.d. dat kan ik wel in naam van mijn bedrijf doen. Ook werd ik een paar keer gevraagd om te koken op locatie. Dus de eerste facturen heb ik kunnen versturen. Ik heb zelfs een opdrachtje voor gezelschapsdame, bij een dementerende, slechtziende mevrouw. Om twee keer in de week leuke dingen met haar te doen. Ook wordt er weleens een taart besteld. Zo scharrel ik van alles bij elkaar. Hartstikke leuk allemaal, maar om daar nu een winstgevend bedrijf van te maken…
Dan moet je dus groot gaan denken. Professioneel materiaal aanschaffen, een ruimte huren, personeel aannemen. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik eraan denk. Ik wil dat helemaal niet.

Basisinkomen
Ik loop tegen de zestig … ik wil me met andere dingen bezighouden. Ach, wat zou ik blij zijn met een basisinkomen. Zoiets zou toch geweldig zijn.
Heb je er genoeg aan dan ga je zinvolle dingen doen, in bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. Heb je er niet genoeg aan of wil je meer, dan ga je het aanvullen. Wat zou de samenleving opknappen. En wat zouden we een geld overhouden, want al die uitkeringsinstanties plus bijbehorende bureaucratie zijn niet meer nodig. Maar of ik dat nog zal meemaken?

Rondkomen
Ondertussen ben ik eraan gewend geraakt om met heel weinig rond te komen. Vliegvakanties deden we al niet meer en de auto was ook al de deur uit. Kindlief woont ook op zichzelf. Wat heeft een mens nou nodig? Mijn schoenenverslaving is voorbij. Mijn voeten veranderen en ik kan op de fancy schoentjes toch niet meer lopen. Scheelt heel veel. Kleding kopen was ook nooit echt een hobby, maar mijn kast is nog steeds goed voorzien. Ik ben niet zo modebewust. Geen spullen meer kopen, want ik heb alles al. En ik kan met weinig boodschappen heerlijke maaltijden maken. Waar ik mijn grootste plezier uithaal, is toch wel mijn (illegale) huiskamerrestaurantje, de deelnemers betalen de boodschappen en mijn man en ik eten mee.
Misschien ga ik hier de volgende keer wel over schrijven.

2017-07-13T16:49:18+02:00

Over de auteur: Angelika Lukas

Hoi ik ben Angelika Lukas. Ik ben parttime activiteitenbegeleider in een zorgcentrum. Tot 1 juni 2015 had ik daarnaast ook een tweede baan, als ambulant begeleider individueel, ik kwam bij mensen met NAH thuis die wel wat begeleiding konden gebruiken. Met deze twee parttime baantjes kon ik het wel redden. Helaas ben ik daar wegbezuinigd en kwam voor dat deel in de WW terecht. Voor het eerst in mijn leven te maken krijgen met het UVW, waar ik erg ongelukkig van werd. Alle rare eisen, regeltjes en elke week een sollicitatie doorgeven. Ondanks dat ik een goed CV heb en prima brieven schrijf, ruime ervaring heb in het begeleiden van mensen met geheugenproblematiek … lukt het me niet om ook maar ergens een keer op gesprek te komen. Het maakt volgens mij niks uit wat ik schrijf, ik denk dat men mij gewoon te oud vindt. Ik ben ook een hobbykok en heb in november 2013 een huiskamerrestaurantje gestart, Eet Lekker Mee. Dat loopt heel aardig. Een paar keer zeiden vrienden al … kun je daar niet meer mee doen, maar dat wimpelde ik weg. Dat is hobby, en officieel mag het niet eens, een huiskamerrestaurant. Ik voelde mij erg in de richting van ZZP-er worden gepusht door het UWV. De ‘coach’ was wel heel enthousiast om van Eet Lekker Mee een onderneming te maken. Hij vergat dat de gemeente zoiets helemaal niet ondersteunt.Er is een potje bij het UWV voor 50-plussers voor opleiding. Ik ging op gesprek en kreeg het voor elkaar om de scholingsvoucher van 1.000 euro te bemachtigen om mijn huiskamerrestaurant meer uit te bouwen. Het bedrag heb ik gebruikt voor dagtrainingen voor sociale hygiëne, HACCP en de allergenenwet. Dat heb ik dan alvast in de pocket. Ik heb ook een cursus basis vega-koken gevolgd bij Vlam in de Pan in de "Een Zomerintensive". Erg duur, maar een zinvolle besteding. Dat betekent wel weer de broekriem aanhalen. Per 1 februari 2016 ben ik dus ondernemer. Ik heb daar een dubbel gevoel over. Ik wil mijn huiskamerrestaurant "Eet Lekker Mee" eigenlijk helemaal niet zakelijk maken. Het is nu zo’n fijne, bijzondere plek voor mij en mijn gasten. Om hier een inkomen uit te halen, zou het hele concept op de schop moeten. Toch is Eet Lekker Mee nu onderdeel van mijn bedrijf "Engelwortel", daarnaast moet ik het dus uitbouwen om omzet te genereren. Het lastige is dat alles wat je wil ondernemen eerst geld kost, wat er dus niet is. Daarnaast voel ik grote weerstand tegen belastingzaken, administratie, urenregistratie enz. Allemaal dingen die moeten, heel veel tijd kosten en niks opleveren. Zucht, ik geloof dat ik toch meer een loondienst persoon ben. Ik ben niet erg zakelijk ingesteld ...