In de WW (5 en slot).
Dit is de laatste column over met ervaringen met het UWV. Want binnenkort zit ik niet meer in de WW. Anderhalf jaar van geen fijne herinneringen.
Citaat: ‘U heeft met uw adviseur gesproken dat u volledig als zelfstandige werkt. Daarom stopt uw WW-uitkering.
Wij willen u van harte feliciteren met het bereikte resultaat en wensen u succes met uw ondernemerschap.’
Ik geef het een kans
Oké. Ik wil helemaal geen ondernemer zijn. Heel vroeger heb ik dat al eens geprobeerd, en hoewel dat best goed ging, deel ik niet de overtuiging van anderen, dat het zo leuk is om eigen baas te zijn.
Al dat gedoe, al die kosten, nog voordat je ook maar iets verdiend hebt.
Al die bonnetjes bewaren, en dan de meest gehoorde: maar je kunt wel je eigen tijd indelen. Ja, je werk is je eigen tijd en het maakt niet uit of het na vijven is, of weekend of vakantie. Eigen baas zijn is altijd werken. Ik weet het, want ik ben er met zo een getrouwd. Ik ben gewoon meer op mijn plek in loondienst.
Maar goed, ik geef het een kans … ik ben tenslotte niet voor niks tot hier gekomen. Mijn huiskamerrestaurantje mag niet, dat blijft dus hobbymatig. Maar een verzoek voor een besloten diner, of een hightea, proeverij, workshop e.d. dat kan ik wel in naam van mijn bedrijf doen. Ook werd ik een paar keer gevraagd om te koken op locatie. Dus de eerste facturen heb ik kunnen versturen. Ik heb zelfs een opdrachtje voor gezelschapsdame, bij een dementerende, slechtziende mevrouw. Om twee keer in de week leuke dingen met haar te doen. Ook wordt er weleens een taart besteld. Zo scharrel ik van alles bij elkaar. Hartstikke leuk allemaal, maar om daar nu een winstgevend bedrijf van te maken…
Dan moet je dus groot gaan denken. Professioneel materiaal aanschaffen, een ruimte huren, personeel aannemen. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik eraan denk. Ik wil dat helemaal niet.
Basisinkomen
Ik loop tegen de zestig … ik wil me met andere dingen bezighouden. Ach, wat zou ik blij zijn met een basisinkomen. Zoiets zou toch geweldig zijn.
Heb je er genoeg aan dan ga je zinvolle dingen doen, in bijvoorbeeld vrijwilligerswerk. Heb je er niet genoeg aan of wil je meer, dan ga je het aanvullen. Wat zou de samenleving opknappen. En wat zouden we een geld overhouden, want al die uitkeringsinstanties plus bijbehorende bureaucratie zijn niet meer nodig. Maar of ik dat nog zal meemaken?
Rondkomen
Ondertussen ben ik eraan gewend geraakt om met heel weinig rond te komen. Vliegvakanties deden we al niet meer en de auto was ook al de deur uit. Kindlief woont ook op zichzelf. Wat heeft een mens nou nodig? Mijn schoenenverslaving is voorbij. Mijn voeten veranderen en ik kan op de fancy schoentjes toch niet meer lopen. Scheelt heel veel. Kleding kopen was ook nooit echt een hobby, maar mijn kast is nog steeds goed voorzien. Ik ben niet zo modebewust. Geen spullen meer kopen, want ik heb alles al. En ik kan met weinig boodschappen heerlijke maaltijden maken. Waar ik mijn grootste plezier uithaal, is toch wel mijn (illegale) huiskamerrestaurantje, de deelnemers betalen de boodschappen en mijn man en ik eten mee.
Misschien ga ik hier de volgende keer wel over schrijven.
Geef een reactie